Een aantal dagen last van mijn benen. Weinig gevoel meer en lopen en staan gaat niet meer al te goed. Omdat het vakantieperiode is bij ons op het werk, hobbel ik nog maar even door.
Omdat de klachten niet afnemen en inmiddels tot onder mijn borst omhoog is getrokken, besluit ik om mijn neuroloog te bellen (Upendo). Daar zeggen ze dat ik abrupt moet stoppen met werken en verplicht rust moet houden. Damn....
Ik word met de neus op de feiten gedrukt
Dat gemeld aan één van mijn bazen welke geen vakantie had. Ze had het al aan zien komen. Ze vond het ook gevaarlijk om zonder gevoel nog auto te rijden. Ja, dat klopt. Alleen wilde ik dat zelf nog niet in zien. Maar dan zit je ineens thuis en moet je je collega's samen met alle hectiek achter je laten. Rust, klaar!
Na 1,5 week rust en niks doen veranderd er niets. Ik merk dat lopen nog steeds moeilijk gaat. Waar ik normaal geen moeite had met 2,5 km en 5 km te wandelen na het avondeten, haal ik nu nog net 2 km. Zo, dat is even met de neus op de feiten gedrukt worden.
Ik merk wel dat elektrisch fietsen, omdat het ver vanzelf gaat, wel voordelen met zich meebrengt. Mijn benen worden minder stijf. Logisch ook, want van stilzitten wordt niemand soepeler.
Het voelt goed om te fietsen
Ondertussen in die 1,5 week ziek thuis te zijn een idee geofferd op mijn werk. Want ik verveel me en ik moet iets nuttigs te doen hebben. Voorgesteld om de telefoontjes thuis te doen. De computers hebben toch een log in via de server en dan de telefoon doorverbinden naar die van mij. Ze vonden het een goed idee. Zo hebben mijn collega's ook weer één last minder.
De afgelopen week dus thuis gewerkt. Dat had ik nooit kunnen denken. Op de eerste plaats omdat het de afgelopen 3 jaar goed is gegaan, ik ben in die tijd zelfs van 32 uur naar 36 uur gegaan. Op de tweede plaats, omdat ik in een tandartsenpraktijk werk, dan wordt het lastig thuis werken. Maar dit gaat dus gelukkig!
Nu heb ik iedere ochtend van 8.00 tot 12.30 uur telefoon en wat te doen. Ik zit dan wel stil, maar ik krijg de tijd nuttig om. 's Middags heb ik dan rust. Dan ga ik meestal een stukje fietsen. Dat voelt goed. Lekker in de buitenlucht in beweging en gedachten op niks.
Ik kan er geen pijl op trekken
Maar niet iedere dag gaat zonder problemen. De ene dag lijkt het beter te gaan maar dan blijkt het tegendeel. Ook emotioneel zijn het ups en downs. Ditzelfde met vermoeidheid. Momenteel kan ik er geen pijl op trekken. En voor mij, iemand die graag de controle heeft en perfectionistisch is, heeft het er maar verdomde zwaar mee. Geen zwaar leven hoor, dat meen ik niet. Want ik kan nog bewegen.
De 20e heb ik met de neuroloog een afspraak. Tijdens het video consult laatst gooide hij toch een balletje op of het niet verstandig was om over medicatie na te denken. Hij weet dat ik hier geen voorstander van ben. Maar het is maar de vraag of deze klachten gaan weg trekken of dat deze blijvend zijn.
Mochten deze weg trekken en er komt een volgende keer, dan zouden deze klachten wel veel erger zijn in mijn ruggenmerg. Met een grote kans op wel blijvend letsel. Stof tot nadenken...
Ook weer iets om te accepteren
Ik zou komende week een week vakantie hebben. Maar dat feestje gaat niet door. Mijn plannen om de moestuin om te doen, laminaat te leggen en een kast te maken op maat gaat dus niet door. Top... Ook weer iets om te accepteren.
Wat me ook nu heel erg stoort, is dat ik afhankelijk ben. Ik rij graag auto, maar dit gaat nu niet omdat ik geen gevoel heb in mijn voeten en benen. Voor de verdere afstanden moet ik steeds iemand vragen. Ook niet mijn ding, accepteren....
Vandaag wel echt een toppunt van de hoeveelheid last. Heb wel 8 km gefietst vandaag, maar dat is niet veel in vergelijking met de rest van de week. Als ik er morgen nog 8 fiets, heb ik er deze week 100 km (!!) op zitten.
Maar nu, rond een uur of elf 's avonds zou ik zo mijn beide benen willen amputeren. Pijn en onrustig. Om idioot van te worden. Net mijn eigen zalf erop gesmeerd, zo moet het snel minder worden!
