Halverwege september hebben jullie voor het laatst van mij een verhaal gezien. In de tussentijd is er voor de meeste mensen een doodse stilte geweest vanuit mijn kant. Maar vandaag ga ik jullie vertellen wat er in de tussentijd aan de hand is (geweest).
Van 26 augustus t/m 28 september heb ik thuis gezeten. Wel gedeeltelijk thuis gewerkt, maar ik kon niet normaal functioneren omdat mijn benen niet (goed) mee werkte. Gelukkig dat ik thuis iets kon doen, want dat is het absoluut niet in mijn werk als tandarts(preventie)assistente. Dan ga je je wel bedenken wat als dit voor altijd zo blijft?
Ik zou er een paar dagen over na denken
Ondertussen bij de fysio een intake gehad en met een lymfekuur gestart om alle afvalstoffen die nergens meer heen konden in mijn lichaam, weer te kunnen lozen. Geen gewone fysio dus. Ze werkten ook met magneten en dergelijke. Konden zo precies zien waar blokkades zitten in je lichaam. Heel interessant. En het werkte ook. Na de eerste afspraak kon ik alweer beter lopen.
Op 20 september had ik een afspraak met de neuroloog bij Upendo, om medicatie te bespreken. Zoals velen van jullie weten ben ik er absoluut geen voorstander van omdat het mij onder andere alleen maar slechte ervaringen heeft bezorgd. Ik voelde me altijd beter zonder medicatie dan met. Maar nu mijn benen het niet meer normaal deden, moest ik wel.
Uiteindelijk viel de keuze op Cladribine (Mavenclad). Dat klonk mij, voor zover dat kan, goed in de oren. De eerste maand één week pillen slikken, de tweede maand één week pillen slikken dan één jaar niets en het tweede jaar weer hetzelfde. Daarna zou je voor een aantal jaren klaar zijn. Dat klonk goed voor mij. Maar toch nog een paar dagen even over na denken. Ook omdat we met een kinderwens bezig waren. Ik mocht absoluut niet zwanger raken de komende twee maanden.
Op donderdagavond had ik besloten om met medicatie te gaan starten
Op maandag bij Upendo geweest, op donderdagavond besloten om toch met medicatie te gaan starten. Ik zou vrijdagochtend meteen bellen om het in werking te zetten. Op die vrijdagochtend voor de zekerheid maar een zwangerschapstest gedaan om zeker te weten dat ik niet zwanger zou zijn. Om kwart voor 8, voordat ik begon met de werkdag om 8.00 uur.
En wat bleek… Zwanger! Ik kon het niet geloven! Dit was zo’n verrassing…. Ik had nog maar net mijn koperspiraaltje laten verwijderen en bij de 2e ronde dus meteen al raak. Meteen een goede vriendin geappt. Helemaal hyper aan de telefoon patiënten te woord te staan. Verder wist niemand natuurlijk wat er gaande was. Maar jee, wat een adrenaline kan er door je lichaam gaan!
Ik ben meteen Upendo gaan bellen, uitgelegd dat ik wilde bellen om te starten met medicatie maar dat ik een positieve zwangerschapstest in handen had. Volgens mij was het voor hen net zo’n rollercoaster als voor mij. Aan het einde van de ochtend toen mijn werk erop zat, ben ik de huisarts gaan bellen en de verloskundige. Alles meteen in werking gezet.
Dat het zo snel zou gaan, had ik nooit gedacht
Mijn vriend wist van niks. Ik mocht hem geen belangrijke dingen meer appen als hij op het werk was. Oké, vooruit. Maar dan maak ik hier ook wel iets speciaals van! Naar de bruna gegaan een dorp verder en een rompertje gehaald met papa erop. Ingepakt en toen hij thuis kwam van zijn werk heb ik hem gezegd dat er een cadeautje lag voor hem.
Helemaal gejaagd en in tijdsnood, want hij zou vrijwel meteen gaan sporten na zijn werk, maakte hij het open. Helemaal verbaasd en geloofde het niet. Echt waar?? Ja, echt waar, verassing!
Meteen dat weekend van de gelegenheid gebruik gemaakt. Mijn broer, ouders en schoonouders komen altijd formule 1 kijken bij ons. Cadeautjes gehaald en allemaal ingepakt. En ook zij, totaal verrast. Dit had niemand aan zien komen. Dat was ook wel de bedoeling, des te groter de verassing! Maar dat het zo snel zou gaan, had ik nooit gedacht.
Ik had al vrij snel buikpijn van te strakke broeken
En omdat ik met de medicatie afwegingen bezig was, moest ik het hen ook wel vertellen. Anders zou ik steeds de vragen blijven krijgen wanneer ik zou starten etc etc.
In de dagen erna trokken mijn klachten weg. Ik had bijna nergens meer last van, meer energie. Op het werk aangegeven dat ik het nog zou aankijken of mijn klachten ook weg bleven. En die bleven weg… Wat een zwangerschap toch doet met MS. Ongelooflijk! Toen weer gestart met werken.
Maar omdat ik vrijwel altijd neutraal ben gebleven over mijn kinderwens, wist niemand dat ik zwanger zou zijn. Des te leuker om het te vertellen als de 12 weken om zouden zijn. Alleen had ik al vrij snel dat ik buikpijn kreeg van mijn te strakke broeken. Zwangerschapsbroeken besteld, en het toch al vrij snel verteld op het werk. Want je zag immers al een beetje een buikje omdat ik normaal echt dun ben.
Dit had niemand zien aankomen. Wat een verassing, maar allemaal even enthousiast! En nu jullie dit lezen, ben ik 13 weken zwanger en kan het nieuws officieel de lucht in! In mei 2022 ben ik uitgerekend. En qua MS-klachten.. soms heb ik last van onrustige benen in de avond, maar is het dan omdat ik ineens weer veel meer doe of is dat van MS?
